بسم الله الحکیم
همه اونایی که امام حسین رو یاری نمودند شناخت عمیقی به امام داشتند .
فرق یاوران امام و کوفیانی که شیعه هم بودند، در همین معرفت بود.
حال سؤال این است که آیا ما این معرفت را داریم؟
این پرسشی است که بین عزادار واقعی و کسی که فقط ادعای یاری امام حسین دارد، فاصله می‌اندازد
و قطعاً اجر و ثواب این دو دسته یکی نخواهد بود.
خدا می‌فرماید: هَلْ یَسْتَوِی الَّذینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذینَ لا یَعْلَمُون.(زمر،آیه 9)
اما مراد از شناخت امام حسین چیست؟
ممکن است کسی بگوید این که معلوم است، مگر در اوائل زیارت عاشورا نمی‌گوییم اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ وَ ابْنَ سَیِّدِ الْوَصِیِّینَ السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ فَاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِین َسلام برتو که فرزند رسول‌الله و علی و فاطمه‌ای؟!
از شما می‌پرسم، کوفیان چنین شناختی نداشتند؟ پس چرا یاریش نکردند؟
معلوم می‌شود، معرفتی که ما باید دنبالش باشیم، این شناخت نیست
و وقتی شناخت حقیقی نبود قطعاً ما نیز در زمان حسین بن علی یا در مقابلش بودیم
و یا اینکه حداکثر کاری به کارش نداشتیم و در هر دو صورت مورد لعن جهانیان می‌شدیم.
پس نشانه معرفت حقیقی به امام چیست؟
علامت معرفت به امام، اطاعت از امام است و این ملاک را خود امام حسین فرموده است،
امام حسین از پدر بزرگوارشان امیرالمؤمنین نقل می‌فرماید که:
کمترین حد معرفت امام آن است که او هم شأن پیامبر- غیر از مقام نبوت - است و امام وارث اوست و اطاعتش، اطاعت خدا و رسولش است، (حداقل معرفت امام) تسلیم شدن در مقابل همه فرمانهای او و رجوع به او وگرفتن سخن(و دستور) او (در تمام امور زندگی است) .(کفایةالأثر، ص 263)
در صورتی من و شما معرفت به امام حسین و سایر ائمه داریم که در همه کارها و شؤون زندگی عملاً مطیع فرمایش آنها باشیم و در غیر این‌صورت، ادعای معرفت به امام و جدا کردن خود از صف کوفیان ادعایی بیش نیست و اشکهای ما نیز اشکی عارفانه- که آن‌همه پاداش بر آن است- نخواهد بود، زیرا معرفت حقیقی، انسان را به عمل و حرکت وادار می‌کند . چه زیبا امام صادق فرمود که: لَا یَقْبَلُ اللَّهُ عَمَلًا إِلَّا بِمَعْرِفَةٍ وَ لَا مَعْرِفَةَ إِلَّا بِعَمَلٍ، خدا عملی را جز با معرفت قبول نمی‌کند و همیشه معرفت همراه با عمل است( الکافی، ج1 ص 44) .
