بسم رب الحسین                               
در نوشته‌های قبل، عرض شد که ما برای بهره بیشتر و حتی قبولی عزاداری‌ها، نیازمند معرفت به مقام امام هستیم، آری برای رونق، نشاط و رشد این مراسم و تأثیر عینی آن در زندگی، شناخت حقیقی و قلبی از منزلت امام ضروریه و حتی ما موظف به کسب این معرفت شدیم.
نکته مهم دیگری که باید بهش اشاره بشه اینه که اصلاً باور و ایمان به خدا که شرط حتمی ورود به بهشته، بی معرفت امام برای ما حاصل نمیشه؛ از امام باقر یا صادق نیز نقل شده که:
 لَا یَکُونُ الْعَبْدُ مُؤْمِناً حَتَّى یَعْرِفَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الْأَئِمَّةَ کُلَّهُمْ وَ إِمَامَ زَمَانِهِ وَ یَرُدَّ إِلَیْهِ وَ یُسَلِّمَ لَهُ ثُمَّ قَالَ: کَیْفَ یَعْرِفُ الْآخِرَ وَ هُوَ یَجْهَلُ الْأَوَّلَ . هیچ بنده‌ای مؤمن نمیشه تا اینکه به خدا و رسولش و به همه امامن علیهم السلام و امام زمانش معرفت داشته باشه و (تکلیف)امور خودش رو به او برگردونه و تسلیم او باشه؛ سپس ایشان فرمودند که چطور کسی آخری رو می‌شناسه در حالیکه به اولی شناختی نداره.(الکافی، ج 1 ص180 )
عجیب آنکه ایشان می‌فرمایند که چطور می‌توان بدون شناخت اول که همان معرفت به‌خداست، به امام زمان، معرفت پیدا نمود؛ معلوم می‌شود تا معرفت به خدا نباشد ، معرفت به رسول و امامان نیز حاصل نخواهد شد. حال معرفت خدا چگونه به دست می‌آید؟
جواب این پرسش از روایت مشهوری به‌دست میاد؛
امیرالمؤمنین فرمود: مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ عَرَفَ رَبَّه . (تصنیف غرر الحکم،ص232 )    
چو خود دانـی همه دانسـته باشی            چو دانستی ز هر بد  رسته باشی
نـدانــی قـــدر خود  زیرا  چنـینـی                خــدا بیـنـی اگر خـود را ببـینــی
(دیوان ناصرخسرو،ص 528)

کسی امام و پیشرو بودن حسین بن علی علیه السلام رو می فهمه که به مأموم و پیرو بودن خودش معرفت پیدا کنه.